Στις τελευταίες εκλογές είδαμε τον φασισμό να νομιμοποιείται από ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας. Εκτός όμως από την θεσμική νομιμοποίηση του φασισμού, μέσω των εκλογών, ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας αποδέχονται λογικές και πρακτικές που αυτός πρεσβεύει(ρατσιστικά πογκρόμ, γενίκευση της βίας, στρατιωτικοποίηση). Αυτή η κουλτούρα του μίσους εκφράζεται κυρίως από το κοινοβουλευτικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, η οποία μπορεί να επιβάλει πλέον τον λόγο της στη πολιτική ατζέντα.
Από ιστορικής σκοπιάς, ο φασισμός είναι ένα εθνικιστικό κίνημα/ιδεολογία που εμφανίστηκε στην Ιταλία τον περασμένο αιώνα. Κάποια από τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι η εθνικιστική υπεροψία, η στρατιωτική οργάνωση της κοινωνίας, ο κρατικός ολοκληρωτισμός, η εύνοια των καπιταλιστικών μονοπωλίων στην οικονομία και η καταπάτηση των εργατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δηλαδή, πρακτικά, ο φασισμός αποτελεί ένα είδος εντατικοποιημένου κρατικού καπιταλισμού: το κράτος ελέγχει τα πάντα ευνοώντας το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ τα μεροκάματα μειώνονται (ή αντικαθίστανται από συσσίτια), οι ώρες εργασίας αυξάνονται και γενικότερα η παραγωγή γίνεται πιο εντατική κάτω από τις παραπάνω συνθήκες που περιγράψαμε. Η καταστολή και η λογοκρισία πνίγουν κάθε αντίθετη γνώμη.
Η εμμονή, από μέρους της ελληνικής ακροδεξιάς, στον όρο “έλληνες εθνικιστές” και όχι “φασίστες” δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, ενώ η ουσία παραμένει η ίδια. Ο φασισμός λειτούργησε- και λειτουργεί, ως μέσο εκτόνωσης της εκάστοτε καπιταλιστικής κρίσης, κάνοντας την “βρώμικη δουλειά” του αστικού κράτους, ενώ ταυτοχρόνως αποπροσανατολίζει τις μάζες από την ταξική τους οργάνωση. Πρακτικά διασπάται η ενότητα της εργατικής τάξης, η εκμετάλλευση της οποίας αυξάνεται προς όφελος των αφεντικών της. Με απλά λόγια:είτε η ονομασία είναι φασισμός είτε είναι εθνικισμός, το σύστημα αυτό λειτουργεί προς όφελος του κεφαλαίου κι όχι των εργατικών στρωμάτων. Η “φιλολαϊκή” πολιτική του είναι απλά υποκριτική, καθώς δεν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων, παρά μόνο των αφεντικών και των μικροαστών “νοικοκυραίων”.
Για εμάς ο αντιφασισμός αποτελεί μια άρνηση-αντίδραση σε ένα φαινόμενο, που πρέπει όμως να πλαισιωθεί και από μία κατάφαση. Η κατάφαση αυτή είναι η αυτοδιαχείριση, η οργάνωση σε εργατικά συμβούλια και σωματεία βάσης, με απώτερο στόχο τον εργατικό έλεγχο της παραγωγής, έξω από ιεραρχικές, κερδοσκοπικές και φασιστικές αντιλήψεις. Σκοπός είναι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες δομές μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, οι οποίες θα το υποσκελίσουν και τελικά θα το ανατρέψουν μέσα από μια επαναστατική διαδικασία που θα οδηγήσει σ ́ ένα καθεστώς αυτοδιαχείρισης.
ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΡΕΙΑΣ
Η πορεία αυτή στοχεύει στην καλλιέργεια μιας νέας κουλτούρας γύρω από τον αντιφασισμό. Καθώς το
ποσοστό της ακροδεξιάς έχει εκτοξευθεί και συνεχίζει να μεγαλώνει δεν θέλουμε να αναλωθούμε σε
λογικές του τύπου: “η Χρυσή Αυγή είναι κακοί φασίστες και μην πηγαίνετε μαζί τους”. Αντίθετα επιθυμούμε
να εξηγήσουμε τα αίτια της ανόδου της και να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο αυτό,
δημιουργώντας ένα αντίπαλον δέος με τα στοιχεία που αναφέρουμε (οργάνωση, δομή, αυτοδιαχείριση).
Στόχος η δημιουργία ενός αντιφασιστικού μπλόκ το οποίο θα ξεφεύγει από τις μη αποτελεσματικές πρακτικές
του παρελθόντος. Κινούμαστε αντίθετα από τον ακραίο αυθορμητισμό και τασσόμαστε υπέρ μιας πολιτικά
οργανωμένης δράσης. Από τη μια δεν αποδεχόμαστε χουλιγκανίστικες πρακτικές -που επικεντρώνονται
στη χρήση βίας ως αποκλειστικό μέσο αντίδρασης, αλλά ταυτόχρονα δεν συμμεριζόμαστε την παθητική
αντιμετώπιση του φαινομένου με καταγγελίες και μηνύσεις. Για εμάς αντιφασισμός σημαίνει οργάνωση με
ταξικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. 