Πορεία στην Πυλαία 4/12 /14 ενάντια στις τρανσφοβικές και ομοφοβικές επιθέσεις

ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΥΛΑΙΑ , ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Κινηματογραφικό αφιέρωμα στο σκηνοθέτη MIchael Haneke.

Οι προβολές ξεκινάνε στις 19:30 και μετά την ταινία ακολουθούν μουσικές και ανοιχτό μπαρ.

3/12 – Παράξενα Παιχνίδια/ Funny Games (1997, 108’)
Oι ήρωες στην ταινία είναι δύο "λευκοί ιππότες" με λευκά γάντια, οι upper class εκπρόσωποι της κρυμμένης βαρβαρότητας της λευκής φυλής (τα θύματά τους είναι επίσης λευκοί, στοιχείο που δίνει το θεώρημα του Χάνεκε περί διαχρονικού φασισμού). Όπως λέει ο ίδιος, “ήταν μια αντίδραση σε αυτό που εγώ ονομάζω αμερικάνικο σινεμά, γεμάτο βία και αφέλεια, προσπάθησα να βρω τρόπους να δείξω τη βία ακριβώς όπως είναι, εξαιρετικά δύσπεπτη”. Το Funny Games είναι ένα θρίλερ διαφορετικό από τα άλλα, ουσιαστικά μια ταινία κοινωνικού προβληματισμού πάνω στη βία. Μια ταινία τρόμου και φρίκης πάνω στην εκτός ελέγχου κοινωνική βία, που μπορεί να εισβάλλει ανεμπόδιστα, ανά πάσα στιγμή, στην άνετη αστική ζωή και να τη μετατρέψει σε έναν εφιάλτη.

12/12 – Η Λευκή Κορδέλα/ White Ribbon (2009, 144’)
ο Χάνεκε αποτυπώνει το πνευματικό πλαίσιο μέσα από το οποίο αναδείχτηκε ο ναζισμός, το «κρυμμένο Κακό», σε ένα χωριό στον προτεσταντικό Βορρά της Γερμανίας, πριν το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου: Παράξενα ατυχήματα αρχίζουν να συμβαίνουν στους κατοίκους της κοινότητας. Ο γιατρός του χωριού τσακίζεται από το άλογό του όταν κάποιος του στήνει παγίδα έξω από το σπίτι του, μια εργάτρια σκοτώνεται στον μύλο του χωριού, ο μικρός γιος του βαρόνου, του γαιοκτήμονα της περιοχής, εξαφανίζεται για να βρεθεί κακοποιημένος σε μια ερημική τοποθεσία. Ο Χάνεκε «ξεγυμνώνει» σταδιακά τους προύχοντες του χωριού: Ο γιατρός είναι ένας μικρός τύραννος που κακοποιεί σεξουαλικά τα ίδια τα παιδιά του, ο πάστορας είναι ένας φανατικός με ιδεοληψίες για την «αγνότητα» (η λευκή κορδέλα του τίτλου είναι ο δικός του τρόπος να «μαρκάρει» ή να δένει τα παιδιά του, ανάλογα με το αν «χάνουν» ή «κερδίζουν» την αγνότητά τους), ο βαρόνος είναι απομονωμένος στο αυταρχικό σύμπαν του πρωσικού μιλιταρισμού... Και τελικά η προσοχή εστιάζεται στα παιδιά, τη “γενιά του Χίτλερ”, τα οποία, θεωρώντας ότι είναι «το δεξί χέρι του Θεού», αποφασίζουν να απονείμουν “δικαιοσύνη” με τρόπο απόλυτο και ανατριχιαστικό...

17/12 – Amour/ Αγάπη (2012, 127’)
O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.Ο Μίκαελ Χάνεκε ενώνει με πρωτότυπο, συναρπαστικό και απόλυτα συγκινητικό τρόπο τον έρωτα και το θάνατο, τη σκληρότητα της ζωής και την τρυφερότητα της αγάπης.

                                 OXI KAI ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Εδώ και κάποιους μήνες έχει ψηφιστεί η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, ενώ το νέο μέτρο έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται.

Η κυριακάτικη αργία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1910 κατόπιν εργατικών πιέσεων και σε αντίθεση με τη θέληση πολλών εργοδοτών, καθώς ευνοήθηκε και από τις ιστορικές συνθήκες (κίνημα στο Γουδί). Για παραπάνω, λοιπόν, από έναν αιώνα υπήρχε μια τουλάχιστον μέρα ξεκούρασης για τον εργαζόμενο (φυσικά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις).

Ωστόσο, με τον νέο νόμο η Κυριακή καταργείται ως μέρα αργίας και όλα τα καταστήματα μέχρι 250τμ μπορούν να λειτουργούν όλες τις Κυριακές του χρόνου, ενώ αυτά άνω των 250τμ εφτά Κυριακές το χρόνο. Σημαντικό, επίσης, είναι ότι δεν ορίζεται ο τρόπος πληρωμής των εργαζομένων (μέχρι πρότινος λόγω του ότι ήταν αργία ο εργαζόμενος έπαιρνε 75% παραπάνω από τον κανονικό μισθό του), κάτι που δίνει το δικαίωμα στα αφεντικά να μην δώσουν κάποια προσαύξηση, αφού πλέον θα θεωρείται εργάσιμη μέρα.

Το μέτρο αυτό γίνεται στα πλαίσια εντατικοποίησης της εργασίας σε περίοδο κρίσης. Τα εργατικά δικαιώματα καταργούνται το ένα πίσω από το άλλο, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία γίνεται σιγά σιγά ο κανόνας και τα ωράρια ‘’ελαστικοποιούνται’’, ώστε να βολέψουν τα συμφέροντα των αφεντικών. Η αναγγελία νέων θέσεων εργασίας που θα φέρει το μέτρο είναι ουσιαστικά ψεύτικη, αφού θα πρόκειται κυρίως για συμβάσεις μιας μέρας, πράγμα που γίνεται ήδη κατά κόρον σε σουπερμάρκετ και πολυκαταστήματα. Θα ωφεληθούν αποκλειστικά οι μεγάλες επιχειρήσεις, αφού έτσι θα εντείνουν τον ανταγωνισμό προς τις μικρές και μεσαίες, οι οποίες είτε θα αφανιστούν είτε θα απορροφηθούν. Μιλάμε δηλαδή για ισχυροποίηση των ‘’καρτέλ’’ του μεγάλου κεφαλαίου και προλεταριοποίηση ενός κομματιού της μικροαστικής κυρίως τάξης αλλά και περαιτέρω φτωχοποίηση πολλών εργατών και εργατριών.

Φυσικά, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας εκτός από μια παραπάνω μέρα δουλειάς σημαίνει και μια παραπάνω μέρα, όπου η αγορά θα είναι ανοιχτή, κάτι που φιλοδοξούν οι εφαρμοστές του μέτρου ότι θα φέρει επιπλέον κατανάλωση και κίνηση της αγοράς. Σημαντικό είναι οι καταναλωτές να απέχουν τη συγκεκριμένη μέρα ως ένδειξη αποδοκιμασίας του μέτρου και αλληλεγγύης σ’ αυτούς που πλήττονται απ’ αυτό.

Επιδίωξή μας, λοιπόν, είναι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να δώσουν την απάντηση μέσα από την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μέσα από σωματεία βάσης και τη ταξική συνειδητοποίηση, ώστε να αποτρέψουμε τη κατάργηση των βασικών μας δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αίμα και να απαντήσουμε στις συνεχόμενες επιθέσεις που δεχόμαστε από το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του. Το προσωρινό ‘‘πάγωμα’’ του νόμου δεν μας εφησυχάζει και συνεχίζουμε τις δράσεις μας