Πορεία στην Πυλαία 4/12 /14 ενάντια στις τρανσφοβικές και ομοφοβικές επιθέσεις

ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΥΛΑΙΑ , ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Κινηματογραφικό αφιέρωμα στο σκηνοθέτη MIchael Haneke.

Οι προβολές ξεκινάνε στις 19:30 και μετά την ταινία ακολουθούν μουσικές και ανοιχτό μπαρ.

3/12 – Παράξενα Παιχνίδια/ Funny Games (1997, 108’)
Oι ήρωες στην ταινία είναι δύο "λευκοί ιππότες" με λευκά γάντια, οι upper class εκπρόσωποι της κρυμμένης βαρβαρότητας της λευκής φυλής (τα θύματά τους είναι επίσης λευκοί, στοιχείο που δίνει το θεώρημα του Χάνεκε περί διαχρονικού φασισμού). Όπως λέει ο ίδιος, “ήταν μια αντίδραση σε αυτό που εγώ ονομάζω αμερικάνικο σινεμά, γεμάτο βία και αφέλεια, προσπάθησα να βρω τρόπους να δείξω τη βία ακριβώς όπως είναι, εξαιρετικά δύσπεπτη”. Το Funny Games είναι ένα θρίλερ διαφορετικό από τα άλλα, ουσιαστικά μια ταινία κοινωνικού προβληματισμού πάνω στη βία. Μια ταινία τρόμου και φρίκης πάνω στην εκτός ελέγχου κοινωνική βία, που μπορεί να εισβάλλει ανεμπόδιστα, ανά πάσα στιγμή, στην άνετη αστική ζωή και να τη μετατρέψει σε έναν εφιάλτη.

12/12 – Η Λευκή Κορδέλα/ White Ribbon (2009, 144’)
ο Χάνεκε αποτυπώνει το πνευματικό πλαίσιο μέσα από το οποίο αναδείχτηκε ο ναζισμός, το «κρυμμένο Κακό», σε ένα χωριό στον προτεσταντικό Βορρά της Γερμανίας, πριν το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου: Παράξενα ατυχήματα αρχίζουν να συμβαίνουν στους κατοίκους της κοινότητας. Ο γιατρός του χωριού τσακίζεται από το άλογό του όταν κάποιος του στήνει παγίδα έξω από το σπίτι του, μια εργάτρια σκοτώνεται στον μύλο του χωριού, ο μικρός γιος του βαρόνου, του γαιοκτήμονα της περιοχής, εξαφανίζεται για να βρεθεί κακοποιημένος σε μια ερημική τοποθεσία. Ο Χάνεκε «ξεγυμνώνει» σταδιακά τους προύχοντες του χωριού: Ο γιατρός είναι ένας μικρός τύραννος που κακοποιεί σεξουαλικά τα ίδια τα παιδιά του, ο πάστορας είναι ένας φανατικός με ιδεοληψίες για την «αγνότητα» (η λευκή κορδέλα του τίτλου είναι ο δικός του τρόπος να «μαρκάρει» ή να δένει τα παιδιά του, ανάλογα με το αν «χάνουν» ή «κερδίζουν» την αγνότητά τους), ο βαρόνος είναι απομονωμένος στο αυταρχικό σύμπαν του πρωσικού μιλιταρισμού... Και τελικά η προσοχή εστιάζεται στα παιδιά, τη “γενιά του Χίτλερ”, τα οποία, θεωρώντας ότι είναι «το δεξί χέρι του Θεού», αποφασίζουν να απονείμουν “δικαιοσύνη” με τρόπο απόλυτο και ανατριχιαστικό...

17/12 – Amour/ Αγάπη (2012, 127’)
O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.Ο Μίκαελ Χάνεκε ενώνει με πρωτότυπο, συναρπαστικό και απόλυτα συγκινητικό τρόπο τον έρωτα και το θάνατο, τη σκληρότητα της ζωής και την τρυφερότητα της αγάπης.

                                 OXI KAI ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Εδώ και κάποιους μήνες έχει ψηφιστεί η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, ενώ το νέο μέτρο έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται.

Η κυριακάτικη αργία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1910 κατόπιν εργατικών πιέσεων και σε αντίθεση με τη θέληση πολλών εργοδοτών, καθώς ευνοήθηκε και από τις ιστορικές συνθήκες (κίνημα στο Γουδί). Για παραπάνω, λοιπόν, από έναν αιώνα υπήρχε μια τουλάχιστον μέρα ξεκούρασης για τον εργαζόμενο (φυσικά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις).

Ωστόσο, με τον νέο νόμο η Κυριακή καταργείται ως μέρα αργίας και όλα τα καταστήματα μέχρι 250τμ μπορούν να λειτουργούν όλες τις Κυριακές του χρόνου, ενώ αυτά άνω των 250τμ εφτά Κυριακές το χρόνο. Σημαντικό, επίσης, είναι ότι δεν ορίζεται ο τρόπος πληρωμής των εργαζομένων (μέχρι πρότινος λόγω του ότι ήταν αργία ο εργαζόμενος έπαιρνε 75% παραπάνω από τον κανονικό μισθό του), κάτι που δίνει το δικαίωμα στα αφεντικά να μην δώσουν κάποια προσαύξηση, αφού πλέον θα θεωρείται εργάσιμη μέρα.

Το μέτρο αυτό γίνεται στα πλαίσια εντατικοποίησης της εργασίας σε περίοδο κρίσης. Τα εργατικά δικαιώματα καταργούνται το ένα πίσω από το άλλο, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία γίνεται σιγά σιγά ο κανόνας και τα ωράρια ‘’ελαστικοποιούνται’’, ώστε να βολέψουν τα συμφέροντα των αφεντικών. Η αναγγελία νέων θέσεων εργασίας που θα φέρει το μέτρο είναι ουσιαστικά ψεύτικη, αφού θα πρόκειται κυρίως για συμβάσεις μιας μέρας, πράγμα που γίνεται ήδη κατά κόρον σε σουπερμάρκετ και πολυκαταστήματα. Θα ωφεληθούν αποκλειστικά οι μεγάλες επιχειρήσεις, αφού έτσι θα εντείνουν τον ανταγωνισμό προς τις μικρές και μεσαίες, οι οποίες είτε θα αφανιστούν είτε θα απορροφηθούν. Μιλάμε δηλαδή για ισχυροποίηση των ‘’καρτέλ’’ του μεγάλου κεφαλαίου και προλεταριοποίηση ενός κομματιού της μικροαστικής κυρίως τάξης αλλά και περαιτέρω φτωχοποίηση πολλών εργατών και εργατριών.

Φυσικά, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας εκτός από μια παραπάνω μέρα δουλειάς σημαίνει και μια παραπάνω μέρα, όπου η αγορά θα είναι ανοιχτή, κάτι που φιλοδοξούν οι εφαρμοστές του μέτρου ότι θα φέρει επιπλέον κατανάλωση και κίνηση της αγοράς. Σημαντικό είναι οι καταναλωτές να απέχουν τη συγκεκριμένη μέρα ως ένδειξη αποδοκιμασίας του μέτρου και αλληλεγγύης σ’ αυτούς που πλήττονται απ’ αυτό.

Επιδίωξή μας, λοιπόν, είναι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να δώσουν την απάντηση μέσα από την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μέσα από σωματεία βάσης και τη ταξική συνειδητοποίηση, ώστε να αποτρέψουμε τη κατάργηση των βασικών μας δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αίμα και να απαντήσουμε στις συνεχόμενες επιθέσεις που δεχόμαστε από το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του. Το προσωρινό ‘‘πάγωμα’’ του νόμου δεν μας εφησυχάζει και συνεχίζουμε τις δράσεις μας

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΜΕ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ

Πριν από ένα χρόνο δέχεται επίθεση και δολοφονείται στο Κερατσίνι ο Παύλος Φύσσας από μέλη του νεοναζιστικού κόμματος της χ.α.. Η αντίδραση του κράτους και των μ.μ.ε. είναι άμεση. Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα σπεύδουν να καταδικάσουν την δολοφονία και η κυβέρνηση λαμβάνει μέτρα – φαινομενικά πάντα – για να καταπολεμήσει την έξαρση της βίας από μεριάς της χ.α. Ορίζονται δικαστήρια για τον δολοφόνο, για άλλα μέλη και για τους βουλευτές. Τα κανάλια στήνουν ολόκληρο πανηγύρι για να αναδείξουν το πραγματικό πρόσωπο της χ.α., το ότι δηλαδή μέλη και βουλευτές είναι υποστηρικτές της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Και κάπου εκεί τελειώνει το παραμύθι. Το ότι δηλαδή η χ.α. είναι ένα ακραίο κόμμα που δεν έχει καμία σχέση με το σύστημα στο οποίο ζούμε.

  Η αλήθεια όμως αλλάζει αναλόγως από που την κοιτάς, από πάνω ή από κάτω, απ' την πλευρά των εκμεταλλευτών, των αφεντικών, των καπιταλιστών ή απ' των εκμεταλλευόμενων, των εργατών με ταξική συνείδηση. Ο καπιταλισμός γεννά τον φασισμό και τον χρησιμοποιεί όταν δεν μπορεί να εντατικοποιήσει την παραγωγή, να αυξήσει τα κέρδη για τα αφεντικά, να δημιουργήσει σύγχρονους δούλους, παραπάνω απ’ όσο του επιτρέπουν τα ‘δημοκρατικά’ του όρια. Οι νεοναζί της χ.α. και κάθε άλλης οργάνωσης με το ίδιο ιδεολογικό προσανατολισμό θα χρησιμοποιηθούν απ’ την οποιαδήποτε κυβέρνηση όταν δεν θα μπορεί πια να ελέγχει το λαό μέσω των εκλογών, αλλά και όταν οι δυνάμεις καταστολής δε θα είναι ικανές να καταπνίξουν κάθε επιθυμία για αλλαγή και ανατροπή.

  Όμως πώς θα καταφέρουμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα του λαού, αν δε λάβουμε τα μέτρα μας απέναντι σε κάθε πτυχή της ιδεολογίας του μίσους – τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Σίγουρα όχι περιμένοντας από τη δικαστική ή την κοινοβουλευτική εξουσία να επιδώσει καταδίκες στους υπεύθυνους. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε πραγματικά, τότε θα έπρεπε να δαγκώσουν το δικό τους χέρι, αυτό με το οποίο ταΐζουν τους φασίστες. Ο ρόλος που πρέπει να αναλάβουμε ως αντιφασίστριες είναι να δημιουργήσουμε δομές, να οργανώσουμε τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις στον αγώνα ενάντια στον φασισμό. Σαν πρώτο βήμα η συμμετοχή σε αντιφασιστικές δράσεις με έκδηλα τα  ταξικά χαρακτηριστικά, δηλώνοντας δηλαδή πως είμαστε αντιφασίστες κι αντιρατσιστές, αλλά όχι μοναχά αυτά. Ότι γνωρίζουμε πως η τάξη στην οποία ανήκουμε είτε ως μαθητές, είτε ώς φοιτητές κι εργάτες καταπιέζεται και θα καταπιέζεται αν δεν ενωθούμε ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες και κάθε είδους καταπιεστή.

3o φεστιβάλ αυτοδαχείρισης 

2ήμερο για τον αντισεξισμό // 9-10/5 

Ζούμε στα όρια μιας συνθήκης πολέμου με την δομική πατριαρχία μέρους της ελληνικής κοινωνίας και τα ομοφοβικά, τρανσφοβικά της αντανακλαστικά. Οι επιθέσεις προς οποιονδήποτε/οποιαδήποτε δε χωρά στο βιολογικό του σώμα ή επιλέγει μια διαφορετική σεξουαλική κατεύθυνση από αυτήν που προτάσσουν οι ιερείς του “φυσιολογικού”, αυξάνονται. Ακόμη και σε χώρους όπου θεωρητικά υπάρχει μια ανεκτικότητα προς το διαφορετικό (ή ενσωματώνεται το διαφορετικό σε μια κουλτούρα κατανάλωσης της ίδιας του της ταυτότητας). Από το θέατρο χυτήριο όπου χρυσαυγίτες μαζί με γραφικούς χριστιανούς προσπάθησαν να αποτρέψουν παράσταση που έκριναν βλάσφημη μέχρι μέχρι τις επιθέσεις σε τρανς γυναίκες στα εξάρχεια, η ομοφοβία αναπνέει γύρω μας και βρωμάει φασισμό.

Η κοινωνία στην οποία ζούμε λοιπόν επιβάλει και ορίζει τις σεξουαλικές προτιμήσεις, με βάση το βιολογικό φύλο, περιορίζοντας έτσι τις ατομικές και φυσιολογικές τάσεις των ατόμων που την αποτελούν. Ο “συντηρητισμός” της όμως αυτός δεν είναι μονο προϊόν μιας ξεπερασμένης ηθικής αντίληψης αλλά εξυπηρετεί και τις οικονομικές της ανάγκες, οι οποίες καθορίζονται από την εκμετάλλευση και την παραγωγή υπεραξίας στην εργασία. Συνεπώς ο τρόπος που διαρθρώνεται η παραγωγή στον καπιταλισμό (πλεόνασμα ανέργων, εργατικό δυναμικό, παραγωγικότητα, πολεμικές ανάγκες) υπαγορεύει και τις σεξουαλικές νόρμες των υπηκόων της. Έτσι ο καπιταλισμός σαν κοινωνικο-οικονομικό σύστημα χρησιμοποιεί την σεξουαλικότητα των ανθρώπων κατα το δοκούν και ανάλογα με τα συμφέροντά του. Για αυτούς τους λόγους ανα περιόδους ορίζει το τί είναι κοινωνικά λιγότερο ή περισσότερο αποδεκτό όσον αφορά τις σεξουαλικές προτιμήσεις, όπως ακριβώς ανα περιόδους παρέχει λιγότερα ή περισσότερα εργασιακά, κοινωνικά ή άλλα δικαιώματα. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους λοιπόν, για εμάς ο αγώνας κατά αυτού του σάπιου και εκμεταλλευτικού συστήματος πρέπει να είναι καθολικός και όχι αποσπασματικός, διεκδικώντας την απόλυτη ελευθερία σε όλους τους τομείς, είτε αυτοί είναι η εργασία, είτε η προσωπική ελευθερία και η σεξουαλικότητα.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΕΞΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΜΑΡΤΗΣ  ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA

Προβολή ταινίας ''La source des femmes''

συμμετοχή στην αντιφασιστική συγκέντρωση πορεία

κυριακή 26-1-14/καβάλα/παρκο φαλήρου

Μαχόμαστε τον καπιταλισμό συμβάλλουμε για τον κομμουνισμό Η οικονομική κρίση φαίνεται να σταθεροποιείται σαν συνθήκη στην ελλάδα, ο απόλυτος καπιταλισμός που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης και εντατικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις εδραιώνοντας την αποκλειστικότητα των τάξεων (δηλαδή εξαφανίζοντας τις ελπίδες για κοινωνική κινητικότητα) έχει προς το παρόν επικρατήσει. Και ο καπιταλισμός δεν είναι παρά το σύστημα παραγωγής αγαθών και αξιών που από τη φύση του δημιουργεί τις κρίσεις και εκμεταλλεύεται ανθρώπους και φύση. Στο μεσοδιάστημα όμως που προηγήθηκε από την εμφάνιση της κρίσης μέχρι και σήμερα, η εμπροσθοφυλακή που εντάσσεται στο ιδεολογικό-πολιτικό ακραίο τμήμα του καπιταλισμού μπόρεσε να υψώσει το ανάστημά της, ενώ τόσα χρόνια κρυβόταν και τρεφόταν πίσω από μια αστικού τύπου ανάπτυξη διατηρώντας ένα χαμηλό συντηρητικό προφίλ. Ο φασισμός που από την ιστορία βλέπουμε να χρησιμοποιείται σε περιόδους αστάθειας και πολιτικής έντασης, επιστρατεύεται από την άρχουσα τάξη όταν το σύστημα απειλείται. Ταυτόχρονα, ο ρόλος που επιτελεί το μόρφωμα αυτό είναι ιδεολογικός-εκφοβιστικός και παραδειγματικός για το τι επιφυλάσσει το μέλλον του καπιταλισμού. Πρεσβεύοντας κοινές κατά τη βάση αρχές, ο φασισμός με τον καπιταλισμό συμπλέουν με το δίκιο του ισχυρού (κοινωνικός δαρβινισμός) γι' αυτό συμπορεύονται και συμμαχούν κατά το δοκούν σε κρίσιμες περιστάσεις. ''Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό καλά θα κάνει να σωπαίνει για το φασισμό'' αναφέρει ο Χορκχάϊμερ και εμείς απλά θα συμφωνήσουμε. Ο νέος ρόλος λοιπόν που θέλουν να αποδώσουν στο σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό σύστημα εμπεριέχει την ιδεολογία του φασισμού ή καλύτερα τη σύμπραξή του για την επικράτηση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή για την ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίων και μέσων παραγωγής σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Θέση μας αποτελεί λοιπόν ότι δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και να δέχεσαι σαν τρόπο παραγωγής τον καπιταλισμό, ένα σύστημα που πάντα στις εφεδρείες του θα κρατάει τον φασισμό. Όλοι λοιπόν αυτοί που συγκρούονται επιφανειακά με το φασιστικό μόρφωμα καλό θα ήταν να οριοθετήσουν την ανάλυσή τους σε ευρύτερα και πιο βαθύτερα πλαίσια. Ο αντιφασιστικός αγώνας υπό τις σημερινές συνθήκες μπορεί να είναι πολύμορφος αλλά θα πρέπει να εστιάζει στην πηγή του προβλήματος και να μην εθελοτυφλεί. Μαχόμενοι τον φασισμό πολεμάμε ενάντια στον καπιταλισμό και στις σχέσεις που αυτός επιβάλει σαν μοναδική και αναπόδραστη κοινωνική, οικονομική και πολιτική συνθήκη. Η απειλή ενάντια στον καπιταλισμό δεν μπορεί παρά να είναι η αλλαγή στον τρόπο παραγωγής, στην ιδιοκτησία και σε ένα σύμπλεγμα κανόνων και συμπεριφορών που τον περιβάλλουν. Η αλλαγή αυτή θα πρέπει να εμπεριέχει την καθημερινή σύγκρουση με το παραπάνω σύμπλεγμα, την οργάνωση των καταπιεσμένων για την ολική ανατροπή με βασική αρχή την αρχή της κοινοκτημοσύνης, που είναι ο σκοπός και το μέσο, το τελικό πρόταγμα και η κουλτούρα διαπαιδαγώγησης σε ένα μάθημα στην ελευθερία και την ισότητα όλων. Κοινοκτημοσύνη που αμφισβητεί, συγκρούεται και παρουσιάζει ένα διαφορετικό σύστημα παραγωγής αγαθών και αξιών που δίνει ίση πρόσβαση για όλους στα αγαθά που παράγονται και στην εργασία που απαιτείται για να παραχθούν. Διαμορφώνοντας νέες κοινωνικές συνθήκες, ο λειτουργικός κομμουνισμός της αυτοδιαχείρισης (το άλλο όνομα της κοινοκτημοσύνης) συντελεί στη ρήξη με τον καπιταλισμό και λειτουργεί ανταγωνιστικά με αυτόν, αναγνωρίζοντας σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα της ζωής και του βιοτικού επιπέδου που έχει κατακτηθεί, πετώντας στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας την εκμετάλλευση, την φτώχεια και τις χυδαίες ανισότητες που κυριαρχούν τώρα γύρω μας. Αναγνωρίζοντας ως ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος τον φασισμό και τους θιασώτες του, συμμετέχουμε ενεργά στον μαχητικό αντιφασισμό, συμβάλλουμε για τον κομμουνισμό. Αντιφασιστικός Πυρήνας Θεσσαλονίκης- ACT

http://act-antifa.blogspot.gr/